Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/166

 — Źle się wyraziłem — to właściwie nie pani szambelanowa — lecz kontredans sprawił!...
 — Nie rozumiem!...
 Porucznik odetchnął ciężko i jął mówić szybko:
 — Bertrand sam sobie winien!... Poważył się prosić panią do kontredansa, nie zapytawszy się nawet pana de Ségur, czy panią szambelanowę można prosić!.. Bertrand sam sobie winien!... W ceremonjale było ułożone, że pani szambelanowa ma vis-à-vis z cesarzem!... Marszałek Duroc nie mógł inaczej!... Bertrand nie był na spisie służbowym... lecz że... że... był winien — zmieniono porządek... i wysłano go!...
 Szambelanowa nie wiedziała, co odpowiedzieć.
 Ornano starał się osłabić znaczenie swych słów:
 — Bertrand postąpił sobie lekkomyślnie!... Trzeba było pamiętać o ceremonjale... Durocowi wszedł w drogę! Marszałkowi!...
 — Żal mi kawalera Bertrand!...
 — Pani szambelanowo... sam chciał... chociaż... został suto wynagrodzony!...
 — Jakże to!?...
 — Ano... miał szczęście rozmawiać z panią... bodaj jeden z najpierwszych — toż mało? Niechby sobie potem i najpiekielniejszy ordynans!... Bodaj na koniec świata!...
 Ornano z takim zapałem wypowiedział te wyrazy, że pani Walewska drgnęła zlekka.
 — Dziękuję za tak łaskawy komplement!...
 — To nie komplement — słowo oficerskie, prawda!...
 Porucznik urwał raptownie i silniej, niż przedtem miął w ręku bermycę.
 Szambelanowa próbowała zbić z tropu śmiałego gwardzistę — lecz, spojrzawszy na jego szczerą, otwartą twarz, ucięła na pierwszej, sylabie rozpoczętego zdania i, spuściwszy oczy, bawiła się niedbale wachlarzem.