Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/167

 — Ja... ja panią... może...
 Pani Walewska podniosła oczy. Porucznik zasunął głowę w wielki, czerwony kołnierz munduru, zatrzymał się i znów z jakąś determinacją wyrzucił:
 — Pani szambelanowa raczy przebaczyć... alem urazić nie chciał — anibym śmiał nawet...
 — Nie gniewam się — tylko, panie oficerze, jeżeli prośba moja może coś zaważyć!...
 — Rozkazuj, pani!...
 — To zaniechaj tych zwrotów dworskich!
 — Klnę się, pani szambelanowo, że szczerą prawdę!...
 — Tam bardziej więc słuchać mi się nie godzi!...
 Porucznik posmutniał nagle.
 — Tak, istotnie!...
 — Nawet panom się nie dziwię — szukacie wrażeń — im bardziej życie obozowe oderwało was od towarzystwa, tem potem silniej z każdej chwili zdarzonej radziście korzystać... Może sami nie czujecie tego, że wpadacie w jeden i ten sam banalny ton grzecznostek, półsłówek, czułych spojrzeń, westchnień!... Adresujecie się na wsze strony — zdaje się wam... że uwielbienie, z jakiem tu witają wasze mundury, pozwoli wam deptać...
 — Pani szambelanowo! — wyszeptał z niekłamanem przerażeniem porucznik.
 Pani Walewska roześmiała się.
 — Niech pan tego nie bierze do siebie! Sama nie wiem, skąd mi to przyszło!... Wierzę, iż pan myśli inaczej... Pan dawno już w służbie wojskowej?!...
 — Szósty rok, pani szambelanowo, jak już wyszedłem ze szkoły!...
 — I zawsze przy cesarzu! Musi to być dla oficera wielkiem szczęściem pozostawać przy osobie tak wielkiego wodza!...