Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/169

 — Czy nie przeszkadzam!? dał się słyszeć we drzwiach głos Duroca.
 — Prosimy, mości książę! — zaprosił pan Anastazy.
 Marszałek dworu rozejrzał się bystro po saloniku.
 — Teraz się nie dziwię dezercji pańskiej, panie marszałku!... Najjaśniejszy pan zapytywał o pana!...
 — Najjaśniejszy pan? — powtórzył poruszony do żywego Berthier. — Pani daruje... muszę!...
 Duroc spojrzał za odchodzącym Berthierem.
 — Ileż go to musiało kosztować!... Niezmiernie mi przykro, że pozbawiłem księcia tak miłego towarzystwa!...
 — Myli się pan, panie marszałku — odrzekła spokojnie pani Walewska. — Książę Neuchatelu zaledwie został mi przedstawionym przez męża...
 — A jednak nieobecność pani w salonie wiekiem nam się wydała!... Czy godziło się nas tak porzucać!.., Czy zasłużyliśmy na taki egoizm...
 — Samolubstwo było mi bardzo miłem!...
 — A przecież tyle pani raczyła wyrazić zachowania i sympatji dla naszych mundurów.
 — I nie zapominam o niej! Świadkiem właśnie tu obecny kawaler, z którym o armji mówiliśmy!...
 Duroc odwrócił się — odrzucił zwieszający mu się na lewe ramię jedwabny płaszczyk hiszpański, przyłożył szkła do oczu i wycedził przez zęby:
 — A... porucznik Ornano?!... Czy tak?!...
 — Tak jest, panie marszałku! — potwierdził czerwieniąc się po same białka.
 — A... zdawało mi się, że pan dziś jesteś na służbie!?...
 — Nie, panie marszałku, siódma kompanja!...
 — Pan jesteś w pierwszym szwadronie...
 — W drugim, panie marszałku!...