Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/176

 Pan Anastazy, według wskazania Duroca, stanął w półkolu, otaczającem cesarza i czekał — czekał na spojrzenie Napoleona. Upłynęła długa chwila. Bonaparte nie widział szambelana — mimo, iż ten wspinał się na palcach, wyciągał szyję ponad głowę stojącego przed nim pana de Corvisart, a nerwowo postukiwał tabakierką. Nadto, jakby na utrapienie pana Anastazego — cesarz rozmawiał znów z Wybickim. Szambelan słyszał wyraźnie niektóre zdania — widział nietylko spokój i pewność, z jaką odpowiadał Wybicki — lecz równocześnie odróżniał w głosie Napoleona odcień szczególniejszej łaskawości i względności.
 Szambelana zazdrość szarpnęła.
 — Znów ten się sforuje! Znów się naprasza! Duszę by zaprzedał teraz, a przedtem konfederata symulował! Lecz niech się zdarzy sposobność... niech się tylko zdarzy!...
 — Ułóż mi listę — zobaczymy! — ozwał się głośno Napoleon do Wybickiego.
 Półkole fraków i mundurów drgnęło zlekka.
 — Sire! — rzekł pośpiesznie Wybicki. — Obawiam się, aby mnie nie posądzano...
 — Ty ułożysz listę! — powtórzył z naciskiem cesarz.
 Wybicki skłonił się. Napoleon odwrócił się ku Durocowi.
 Marszałek dworu ozwał się cicho tonem prośby:
 — Jeszcze kwadrans!
 Bonaparte podniósł się z krzesła — postąpił krok naprzód, a dostrzegłszy pana Anastazego, zmarszczył się. Duroc nieznacznie skinął ku panu Walewskiemu.
 Szambelan zgiął się wpół.
 — A... pan Walewski?! — wycedzi! przez zęby cesarz. — Proszę bliżej!
 Pan Anastazy przysunął się do Napoleona.
 — Nie miałem sposobności poznać pańskiej żony!... Przedstawisz mi ją na obiedzie u księcia Borghese!