Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/179

 — Jaki waćpan sentymentalny! — wmieszała się Żanetka, którą zachmurzona twarz Gorajskiego zaczęła śmieszyć. — Pozwól Marysieńko, muszę do Kostusi Łubieńskiej!
 Szambelanowa chciała zatrzymać Żanetkę, lecz ta już podążyła ku pani Tomaszowej i księciu Borghese.
 — Szczęśliwy temperament! — zauważył Gorajski, poglądając za Żanetką.
 — Powiedz waćpan, los — przeznaczenie!
 — Nie wierzę w Ananke!
 — Bo nie dotknęła waszmości!
 — Czy nie dotknęła?... Waćpani tak ją nazywa!... Ha — więc zgoda — jeno owa moja Ananke — to nie urojona, nie mityczne bóstwo, nie mgłami spowita tajemnica — lecz żywa, uchwytna...
 — Waćpan słyszał o nowym romansie pani Stael? — przerwała szambelanowa. — Właśnie marszałek dworu Duroc wspominał, że ma być bardzo piękny! Podobno cesarz go czyta, chciałabym go dostać!...
 Gorajski skrzywił się ironicznie.
 — Ręczę, że go waszmość pani będzie miała!
 — Szczerze będę wdzięczną, bo pani Stael już swoją Korynną zjednała mnie całkowicie!
 — Najgoręcej pragnąłbym zasłużyć na tak miłą podziękę — lecz nie posiadam tej książki, ani wiem, skąd ją można...
 — Wszak mówiłeś waćpan przed chwilą?!
 — Ważyłem się tylko przypomnieć, że skoro cesarz ją ma, więc i pani szambelanowa posiadać będzie...
 Pani Walewska zbladła — odrzuciła w tył swą kształtną główkę i rzekła głosem stłumionym:
 — Zdawało mi się dotąd, że przynajmniej od waćpana mogę spodziewać się zachowania!
 Gorajski głowę zwiesił.