Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/181

most na Pragę — nie pamiętasz mości Gorajski o wycieczce z Żanetką i Ossolińskim ku Jabłonnej!
 — Więc to dało powód?
 — Do takich dziwnych wystąpień jak twoje.
 — Doprawdy, nie przypuszczałem nawet! Pamiętam wybornie — sam nie wiem, jak mam przepraszać!
 — Zbyteczny trud z waćpana strony!
 — Nie przypuszczałem, aby złośliwość ludzka tak daleko zajść mogła!
 — Raczej pańska łatwowierność!
 — Zawiniłem bardzo!
 — To przyznanie się niewątpliwie świadczy pochlebnie o pańskiem sumieniu...
 — Pani — Marjo!...
 — Daruj, panie kawalerze! — odrzekła zimno szambelanowa i, spostrzegłszy nadchodzącego męża, podniosła się i poszła ku niemu.
 Pan Anastazy był jeszcze zalterowany po rozmowie z cesarzem.
 — Wracamy do domu?! — zagadnęła szambelanowa.
 — Zapewne, zapewne! Uważałaś, cesarz był łaskaw, niezmiernie łaskaw — pytał się — o wiele rzeczy się pytał! Chociaż „dąbrowszczycy“ intrygują — a nawet kto wie, czy nie Małachowski...
 Pani Walewska nic nie odrzekła na domysły męża. Szambelan trzasnął ze złością tabakierką.
 — Ciebie to nic nie obchodzi!
 — Owszem — lecz późno!
 — Jeszcze muszę z Muratem.
 — Chcesz widocznie abyśmy ostatni wyszli! Patrz — księżna Dominikowa ma się ku wyjściu!
 — Masz słuszność! Wychodźmy! Niema cesarza — niema Walewskiego!