Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/187

dotknął jego ręki końcami palców i odszedł szybko w głąb pałacu.
 Hrabia spojrzał ze złością za szambelanem, odgadując instynktownie, że przedłożona skarga nie wielki osiągnęłaby skutek — i powlókł się, wprost zmierzając ku wyjściu.
 Przechodząc komnatę, w której grono młodzieży, z Jerzmanowskim na czele, gwarzyło przy winie, żywo rozprawiając nad ostatnią opowieścią pana Pawła — Hercau przystanął.
 Krasiński pospieszył zaprosić hrabiego do kompanji. — Hercau ociągał się. Krasiński nie przestawał nalegać.
 — Na jedną kolejkę!
 — Nie — nie mogę!... Dziękuję!... Czczy jestem!...
 — Dobrze powiedziane! — podchwycił Kozietulski. — Lecz pociesz się, że nam wszystkim czczość dokucza!
 — No, panie hrabio — siadaj z nami! — zachęcał znów Krasiński.
 Lecz Jerzmanowski wstał nagle z miejsca i ozwał się tonem łagodnej perswazji.
 — Panowie, wszystkim nam pora! Szambelan łaskaw na nas, ale patrzcież, światła gaszą! Niewypada nadużywać cierpliwości, ani danej nam swobody!
 — Jeszcze chwilę! — ozwał się z żalem Krasiński.
 — Niepodobna!... Ostatni bodaj jesteśmy!
 — Szkoda! — zauważył Franciszek Łubieński. — Ledwie się gadać zaczęło!...
 — Mam myśl! — ozwał się raźno Kozietulski. — Jutro niema żadnej asysty!.. Idźmy do „Angielskiego“!...
 — Czwarta po północy! — wtrącił Gorajski.
 — Płaksa nie ma głosu! — podchwycił raźno Krasiński. — Idziemy do „Angielskiego“ — deklaruję wyciągnięcie kucharza z pod pierzyny i faskę bigosu! Ruszamy. Hrabia z nami!