Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/189

zapalał się, wreszcie, na potwierdzenie szczegółów, dodał z przekonaniem.
 — Wierz pan, lub nie, parol, że na własne uszy słyszałem, jak książę Bassano pomawiał o udział w tej intrydze ministra Talleyranda.
 Hercau, na wspomnienie Talleyranda, uśmiechnął się ironicznie.
 — Żartujesz panie kawalerze! Talleyrand!...
 — Ależ panie hrabio! Toć jasne! Cały ten bal dlatego jedynie był wydany, żeby zbliżyć cesarza!...
 — No — może! — rzekł cierpko Hercau. — Lecz co ja, to mam tego balu dosyć i pan Talleyrand więcej mnie u siebie nie zobaczy!...
 Rémusat spojrzał z kolei zdziwionym wzrokiem na Hercaua.
 — Hm! Nie wiem! Chociaż książę Benewentu jest u siebie zawsze bardzo uprzejmym, miłym gospodarzem! My to najłatwiej możemy ocenić... Żadnemu z oficerów na przyjęciu nie da uczuć zależności.
 — Pewnie — pewnie! — przytwierdził ze złością hrabia. — Nawet pozwala panom za wiele.
 Rémusat zachmurzył się.
 — Nie rozumiem pańskiej przymówki!
 — Bo też to nie przymówka żadna! Niech się pan nie uraża — lecz między wami, moi panowie, jest wielu, niemających wyobrażenia o pospolitej grzeczności! Cenię żołnierzy — schylam głowę przed waszemi akselbantami i szlufami... ale obóz nie daje wychowania!
 — Za pozwoleniem, panie hrabio, w armji może, lecz co gwardja...
 — Właśnie miałem sposobność zapoznania się dzisiaj z gwardją! Są może wyjątki jak pan, panie kapitanie... lecz to wyjątki.