Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/195

 — Cóż, piję! Niech żyje!
 — A teraz, mości panowie, dosyć polityki — Hercau ma głos!
 — Na zgodę! — ozwał się hrabia, przypijając do Jerzmanowskiego.
 Przeciwnicy podali sobie ręce.
 Łubieński próbował głosem pojednawczym przekonać jeszcze kapitana — lecz Kozietulski nie dał mu więcej przyjść do słowa.
 — Porzućcie te spory! Hrabio, opowiedz nam swoją przygodę z tą... tą — pamiętasz?...
 — Wybornie, Hercau niech mówi!
 — Panowie, już to tak dawno, że nie pamiętam!
 — Hrabio kochany!
 Hercau przymrużył filuternie lewe oko i spojrzał ku Jerzmanowskiemu.
 — Ba — może i byłoby coś do powiedzenia na czasie — ale, na parol, obawiam się kapitana!...
 — Et — cóż znowu, nie znasz pana Pawła, setny kompan! Byleś politykę omijał!
 — Hm — zapewne — rzekł z komiczną powagą Hercau — ale... bo tu z cesarzem sprawa!
 — Z cesarzem? — podchwycił Krasiński. — Mówże!!... Jerzmanowskiego biorę na siebie!...
 Kapitan uśmiechnął się pobłażliwie.
 — Przecież nikogo z was nie myślę niewolić! Każdemu wolno własne mieć wyobrażenia!
 — Tembardziej, panie kapitanie, że miałem szczęście, a raczej nieszczęście przekonać się, jak to Hektor umie postać Adonisa przybierać!
 Młodzież skupiła się ciekawie około hrabiego, zachęcając go wesołymi okrzykami do mówienia.