Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/199

mnie kocha — ona dla mnie chce opuścić dom, męża, — wyrzec się ludzi, świata — byle ze mną... byle ze mną!...
 — Panowie! Zapowiadam wam, że hrabia lada chwila, z nadmiaru czułości, stoczy się pod stół!...
 — Niech się stoczy, byle nie plótł bredni!
 — Za pozwoleniem, parol, panowie — bełkotał Hercau. — Ona ku mnie pała!
 — Spiłeś się, kochany hrabio, i niezręcznie koloryzujesz!
 — Ja się spiłem! Na honor, panowie! Jesteście za cesarzem — nie odwodzę was — tylko powiedzcie mu, niech z Hercauem nie zaczyna, bo mu rogi wyrosną. Drugie rogi — jedne ma od Józefiny, drugie przyprawi mu pani Walewska!
 Młodzież homerycznym śmiechem przyjęła tę pogróżkę. Jeden Gorajski nie podzielił wesołości — usta zacisnął i ze zwykłą sobie flegmatyczną ociężałością zbliżył się do Hereaua.
 — Panie hrabio! — więc to z panią Walewską miałeś tę przygodę?
 Hercau obrzucił Gorajskiego pogardliwem spojrzeniem i mruknął z uporem pijanego.
 — A cóż, nie podoba ci się, panie kawalerze — to ustępuj, bo i ciebie rogi nie miną!
 — Nie w tem rzecz — odrzekł cicho Gorajski — tylko, czy nie raczyłbyś, panie hrabio zaniechać kalania kobiety uczciwej.
 Hercau uśmiechnął się szyderczo.
 — Nie panu o tem sądzić, ani ujmować się za cudzemi kochankami.
 Gorajski wymierzył hrabiemu policzek.
 Hercau oprzytomniał — porwał za stojącą przed nim butelkę i chciał rzucić nią w Gorajskiego — lecz Jerzmanowski zdążył pochwycić go za rękę.
 — Bijatyką, panie hrabio, obelgi nie zmyjesz!