Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/200

 — Na plac go prowadźcie! Niech staje!
 — Jestem gotów!
 — Pistolety! Natychmiast!... Puszczajcie mnie! Chce zemknąć!
 Kozietulski uspakajał Hercaua.
 — Pohamuj się, hrabio! Ja ci odpowiadam za Gorajskiego!
 — Nie chcę niczyjej odpowiedzialności! Zmówiliście się, żeby mnie napaść, żeby bezbronnego spotwarzyć! Wy... wy najmici napoleońscy, pachołcy... Strzelać się musi!... Słyszysz, tchórzu!
 — Milcz pan! — zagroził Kozietulski — bo nie z jednym tylko będziesz miał do czynienia!
 — Ha! byłem tego pewny! Zbóje — opryszki!...
 Jerzmanowski z Krasińskim skoczyli do Hercaua, zasłaniając go z kolei przed Kozietulskim, który trząsł był już za ramiona hrabiego.
 — Panie Janie, na miły Bóg! — wołał Jerzmanowski.
 — Toć pijany, jak bela!
 — Puszczajcie mnie!... Zasię mu do nas!
 Jerzmanowski z Krasińskim jęli siłą odciągać Kozietulskiego od Hercaua.
 Powstał zamęt i szamotanie, z którego oprzytomniały hrabia zdołał skorzystać, bo, uwolniony z rąk Kozietulskiego, podsunął się do szamoczących i jednem zręcznem szarpnięciem wyciągnął szpadę z pod boku Jerzmanowskiego. Zanim młodzież zdołała opamiętać się, Hercau wpadł na Gorajskiego, stojącego w kącie izby, razem z Łubieńskim. Lubieński porwał za stołek, aby nim odparować wymierzone pchnięcie, lecz Hercau uchylił się, skupił się w sobie i, napierając całym ciężarem swoim na rękojeść, wpadł na Gorajskiego... Gorajski zachwiał się i runął na ziemię.
 Hercau wyrwał szpadę z piersi przeciwnika i, zmieniwszy