Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/206

 — Proszę wybaczyć...
 — Panie marszałku — powtórzyła szambelanowa, z trudnością mogąc zaczerpnąć powietrza — pan u mnie?... Tu!?...
 — Przyznaję...
 — Jak pan śmiałeś przestąpić próg mej komnaty?...
 Duroc zmieszał się.
 — Pani szambelanowo, proszę o chwilę spokoju... idzie mi tylko o odpowiedź na list!
 Pani Walewska wskazała zmiętoszony papier, leżący na dywanie.
 — Oto masz pan odpowiedź! Sądzę, że teraz raczy mnie pan uwolnić od tej przymusowej wizyty!
 Duroc zasępił się, na jasnem jego czole zbierały się chmury.
 — Zastanów się pani nad tem, co czynisz — to nierozwaga! Cesarz ma jak najlepsze zamiary!
 Szambelanowa roześmiała się gorzko.
 — Nie rozumiem takich zamiarów, ani nie chcę o nich wiedzieć! Jestem zamężną, o czem, zdaje się, panie marszałku, zapominasz!
 — Powiedz raczej pani, że jesteś nieszczęśliwą ofiarą!
 — Nauczono mnie szanować więzy...
 — Słowo jedno powiedz, a więzy te dziś jeszcze odpadną! — przerwał gorąco Duroc. — Rzym przyzna pani rozwód!
 — Przysięgałam Bogu!
 Marszałek szarpnął niecierpliwie pióropusz swego kapelusza.
 — Więc nie idźmy tak daleko — tymczasem słowo jedno odpowiedzi!
 — Masz ją, panie marszałku!
 — Jesteś pani okrutną! A raczej usiłujesz nią być!... A gdybym... gdybym ja poprosił o nią, jak o największą łaskę!?...