Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/218

w chwilach największego ukontentowania, wyciągnął rękę ku jej twarzyczce i uszczypnął ją zlekka.
 — No i cóż!? Hę!... Narobiło się w domu zamieszania, bezładu!... Co?...
 — Elle est si nerveuse! — ujęła się księżna.
 Pan Anastazy kiwnął łaskawie głową.
 — Nic się złego nie siało! Kazałem rzeczy rozpakować i koniec! Bardzo dobrze, bardzo dobrze, żeś do mnie księżnę wyprawiła! Cieszy mnie to niezmiernie. Mam w tem dowód rozsądku i przywiązania! Bardzo dobrze!
 Pani Walewska spojrzała z wdzięcznością na męża. Nie słyszała go prawie nigdy tak przemawiającego.
 Księżna uśmiechała się nieznacznie i mrugała ku szambelanowej!
 — To się bardzo ceni! — zakończył z powagą pan Anastazy. — Jestem nader mile „frapowany“...
 — Ja nie „czekałam“ innego zachowania od Maryni! — zauważyła z triumfem księżna.
 — Zapewne, zapewne! Nic do życzenia!
 — I zawsze ci o tem mówiłam!
 Szambelan nie zrozumał narazie, o czem to księżna wciąż mu mówiła, lecz, wprowadzony w dobry humor, i tu skinął twierdząco głową, a chcąc i sobie samemu przyznać część zasługi, dodał z powagą:
 — Gdybym nie widział w niej zadatków na Kolumna-Walewskę, nie ożeniłbym się nigdy!...
 — A zatem trzeba pomyśleć o jutrzejszym obiedzie!
 — Suknia szafirowa w gwiazdy! — objaśnił pan Anastazy.
 Pani Walewska nie mogła ukryć przerażenia.
 — Jakto, więc pomimo wszystko, po tem, co zaszło, mamy być u księcia Borghese?
 — Bezwarunkowo! Jesteśmy zaproszeni — zaliczono nas