Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/220

 — Dlaczego?
 — Nie mam sił...
 — Marie! Nie znasz „Vaubanki“!
 — Hm! Może byłoby właśnie lepiej nie przyjąć! — wtrącił niespodziewanie szambelan. — Niechby „blacha“ wiedziała!
 Księżna wzruszyła ramionami.
 — Więc chyba nie wiesz, że między nią i Pepim już skończone!... Zupełnie... Zachowują pozory i oboje szukają tylko wyjścia!... Zawsze była nam życzliwą!
 — Przypuśćmy, lecz ponieważ Marie czuje się nieusposobioną! — ujął się szambelan.
 — W takim razie, pozwól, że ją wyręczę! Z Vaubanką nie można! Nie znacie jej, nie doceniacie! Vaubanki się nie lekceważy!... Idę zatem!... Proś do salonu!
 Baptysta skłonił się i wyszedł. Księżna podążyła za kamerdynerem.
 Szambelan, zostawszy sam na sam z żoną, skrzywił się niechętnie i, kołysząc się na piętach, pośpieszył wytłumaczyć się ze swej niechęci ku hrabinie.
 — Nie wiem, co ona widzi w tej przekwitłej Vaubance! Niby zerwane! Znamy się na tem! Poniatowski zrywał z nią nieraz. No, a teraz wiadoma rzecz, obawia się cienia Bourbonów! Oczywiście, bo Vaubanka to Bourboni!
 — Bourboni!? — powtórzyła szambelanowa, usiłując zrozumieć męża.
 — A któżby! Emigracja francuska! Vaubanka była i jest zauszniczką księcia de Ligny. Ten znów... słowem łańcuch, nieprzerwane pasmo aż do Ludwika! Ho — ho! No, a Pepi!... Ba — ba! Machiavel! Jaki jeszcze.
 — Książę Józef?
 Pan Anastazy wydął usta.
 — Książę Józef! Poniatowski poprostu! Myślisz, niebosz-