Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/256

 — Ależ Vaubanka tylko o dobrem myśli dla...
 — Czuję od wczoraj! W głowie jej przewraca! Jestem cierpliwy, lecz do czasu. Rządzi się jak u siebie, ale jeżeli tak dłużej potrwa!
 Księżna poprawiła niedbale fałdy swej powłóczystej, fijoletowej sukni i odparła obojętnie.
 — Jak ci się podoba!
 Pan Anastazy spojrzał niepewnie na siostrę.
 — Przecież sama mnie namówiłaś, sama mnie zapewniałaś...
 — Lecz nie o tem, że Vaubanka w ciągu jednego dnia zdoła sobie pozyskać zaufanie tego twego skarbu walewickiego, albo go przygotować do tak ważnej roli!...
 — Tego nie żądam, widzę atoli, iż nauka zaczyna się od lekceważenia mnie, od uporu!
 — Vaubanka ma swój cel! Chcąc nakłaniać, musi i ustępować!...
 — No, głupstwo się zrobiło! — zakończył porywczo szambelan. — Pani siostra mnie zasypałaś słowami, dałem się uwieść przedłożeniom i teraz żałuję!... Wcale mi owo pośrednictwo nie było potrzebne!...
 — Nic łatwiejszego, jak go się pozbyć!
 — Mówisz niby, a przy swojem stoisz! Przy takim rzeczy układzie nie my jej, ale ona nas potrzebuje!...
 — Zapewne, gdyby żona twoja miała większą świadomość życia i łatwiejsze obycie, kto wie! Sam jesteś winien, trzymałeś ją w zamknięciu, nie pokazywałeś ludziom!...
 — Toć pani siostra pierwsza mi doradzałaś!...
 — Bom nie przypuszczała, żeby pan brat tak daleko się zaawansował!
 — Proszę! Miałem ją może wozić pod „blachę“, albo na „socjetę“!?
 — Nie powiem! Gdybyś miał był zamiar usunięcia się raz