Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/264

 — Toż samo pisał mi w ostatnim liście książę de Ligny!... Trwoży się jednakże, żeby cierpienie się nie powtórzyło!...
 — Hrabia Stadjon będzie niewątpliwie ucieszony żywą pamięcią pani!...
 — Panie generale, to nie pamięć, to coś, co zostaje raz na zawsze, trwa, zrasta się z sercem, nasyca duszę!...
 Vincent skłonił głowę, a gładząc z lekka zielony pióropusz trzymanego w ręku kapelusza, spozierał nieznacznie ku pani Walewskiej, niebiorącej dotąd udziału w rozmowie. A gdy pani de Vauban zakończyła westchnieniem jeszcze drugi niemniej szumny frazes, adresowany do wspomnień z Wiednia, generał zwrócił się nagle do szambelanowej.
 — Przyjazd cesarza ulegnie podobno opóźnieniu?!...
 — Kurjer z Konstantynopola od generała Sebastjaniego zatrzymał cesarza w Zamku! — odrzekła spokojnie pani Walewska, rada, że bez wysiłku znalazła odpowiedź na pytanie.
 Vincent poruszył się nieznacznie.
 — Czy pani jest pewną?!
 — Wszak książę Borghese?! Nieprawdaż?!
 Pani de Vauban skrzywiła się ironicznie.
 — To jedynie jest wiadomem, że ważne sprawy zatrzymały cesarza!...
 Poseł obejrzał się niespokojnie dokoła.
 — Hm! Zapewne, chociaż... istotnie... spodziewano się!..
 — Widzę, panie generale, że nader skwapliwie korzystasz z prezentacji! — rozległ się z boku głos księcia Borghese.
 Vincent podniósł się bez zbytniego pośpiechu.
 — Mości książę, nie umiałbym znaleźć dość gorących słów dla wyrażenia mojej wdzięczności!
 — Poddajesz się więc! Rozumiesz, iż tu musi ulec nawet dyplomacja!...
 — Najzupełniej, mości książę!... Do świetności zebrania braknie nam tylko majestatu...