Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/295

wojskowej do nóg mu padnę i głośno, wobec wszystkich, wyznam całą prawdę! A on wówczas, mimo wszelkie intencje, będzie musiał uszanować własny majestat!...
 — Ależ to szaleństwo!
 — Doprowadzacie mnie do niego!
 — Więc nie znasz Bonapartego!
 — Jest za wielkim, żeby być nikczemnym! Tak się stanie! A gdyby... to jeszcze pozostaje mi inna droga...
 Głos szambelanowej złamał się i przeszedł w spazmatyczny płacz.
 Pani de Vauban szarpała nerwowo pióra wachlarza, wreszcie, siląc się na spokój, rzekła zimno.
 — Myślałam, że jesteś już kobietą, a widzę, żeś jeszcze dzieckiem i to kapryśnem, nierozumiejącem własnego dobra.
 — Bo mnie nauczono jedną mieć nazwę dla hańby!
 Hrabina roześmiała się szyderczo.
 — Za daleko się posuwasz, za daleko dajesz się unosić swej wyobraźni.
 — Patrzę teraz jaśniej na rzeczy niż kiedykolwiek!
 — Zdaje ci się. Nie masz źdźbła wyobrażenia o życiu dworskiem, nie znasz ani jego zwyczajów, ani ducha.
 — Tych kilka dni wystarczyło mi!
 — Nie mogę uwierzyć!
 — Bo nie wiesz, czego żądał ode mnie cesarz!?
 — Prawdopodobnie schadzki.
 — I pani znajdujesz to naturalnem, godziwem!
 — To zależy, jak kto schadzkę pojmuje!?
 Pani Walewska podniosła ze zdziwieniem oczy na hrabinę.
 — Zależy, jak kto schadzkę pojmuje! — powtórzyła z naciskiem pani de Vauban. — Ja, naprzykład, nie widzę w niej nic złego, zgoła nic. Kobieta jest zawsze panią sytuacji, kobieta umie nadać i właściwy ton rozmowie, i utrzymać wi-