Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/302

kiegoś nowego posła marszałka i już gotowała się do dania energiczniejszej odprawy natrętowi, gdy wzrok jej padł na wręczony jej bilecik. Szambelanowa zmieszała się. Bilecik zawierał lakoniczne wyrazy: „W imieniu i na usilne prośby Gorajskiego“.
 Pani Walewska kazała wprowadzić gościa do saloniku za buduarem, a odziawszy się pospiesznie, wyszła doń, siląc się na spokój.
 Bolesza powitał panią Walewskę uniżonym ukłonem.
 — Sługa najniższy pani szambelanowej dobrodziejki! Jestem Bolesza!... Dzieciną ją znałem!... Parole d’honneur, ze starostą dobrodziejem lata przyjacielstwa!...
 — Bardzo miło, siadaj waszmość, proszę! — odrzekła niepewnie szambelanowa.
 — Dziękuję! Pani szambelanowa wybaczy śmiałość, lecz parole d’honneur, człowiekowi zdaje się, że to wczoraj było, gdym na rękach ją nosił! Dobre czasy — dawne czasy!
 — Waszmość w imieniu imć pana? — zagadnęła szambelanowa, której twarz czerwona Boleszy i jego podpuchnięte, świdrujące oczy coraz więcej zaczęły się niepodobać.
 Bolesza odsapnął, przysunął stołek nieznacznie ku pani Walewskiej i zagaił cicho.
 — Właśnie imć pan Stanisław... Nie wiem, czy pani szambelanowej wiadomo! W najlepszej intencji wpadł w całą chryję! Ranny, ciężko ranny! Cóż taka rana, nie boli! Parole d’honneur, taka rana czasem ulgę przynosi!... Ja sam — ileż razy za dawnych czasów...
 — Więc tedy kawaler Gorajski?!
 — Źle jest, pani dobrodziejko!
 — Grozi mu niebezpieczeństwo!?
 — Wielkie, bardzo wielkie!
 — Czy aby ma opiekę!?
 — Starościc Kozietulski nie odstępuje go, rana ciężka,