Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/323

 — Niepodobna, nie ma jej w domu!
 Księżna trzepnęła ze zdumieniem rękoma.
 — Nie ma jej w domu?! Czy podobna?
 — Musiała do Vaubanki! Musiała!
 — Muu...ssiała?! — powtórzyła z wybuchem księżna, i nie czekając na dalsze objaśnienia brata, pospieszyła do kanapy, na której rozpościerała swą paljową suknię pani Moszyńska.
 — Cóż szambelanowa? Cierpiąca? Jakże mi niewypowiedzianie przykro! Wiesz, droga księżno, że całą mnie ma dla siebie!
 Księżna Jabłonowska pochyliła się ku przyjaciółce i odrzekła zagadkowo.
 — Ma chère! Wiesz, dla ciebie wszystko! Gdyby było możliwe, zaprowadziłabym cię do naszej drogiej Marylki... ale... to daremnie!
 — Daremnie, mówisz? Kochana księżno, więc daremnie!
 Księżna Jabłonowska zasłoniła usta wachlarzem.
 — Niema jej! Muśśś...siała!
 — Muu?!! — wykrztusiła pani Moszyńska, zachłysnąwszy się na pierwszej sylabie słowa.
 — Do Vaubanki! Prawdopodobnie naradzić się co do strojów! Vaubanka ma gust!... A przytem, gdyby wypadło jechać do Paryża....
 Pani Moszyńska aż spąsowiała. Wargi jej drżeć zaczęły nerwowo, oczy niespokojne rzucać spojrzenia po sali.
 — Teraz wiesz, moja najdroższa!
 — Naturalnie, naturalnie! Nie może być inaczej!... Muszę do domu!... A późno już... bardzo późno!... Pozwól kochana księżno.
 — Zawsze jestem dla ciebie!... Marylka będzie żałowała!...
 — Ach, przecież pojmuję! O, niechże cię ucałuję!
 — Zawsze masz mnie z całym komplementem!...
 Damy po kilkakroć dygnęły sobie i za każdym razem