Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/328

 — Niema! Więc będą! Wszyscy tu muszą być! Rozumiesz?... Derkę!...
 Baptysta bez pośpiechu poszedł powtórzyć służbie rozkazy.
 Szambelana otulono derką, podano mu rosół i jęto zapalać świeczniki.
 Pan Anastazy przez pewien czas przyglądał się z upodobaniem łunom świateł, bijących z każdego zakątka sali, przeglądających się i mnożących w taflach zwierciadeł, grających kolorami w kryształach, błyszczących w złoconych ramach portretów, a lśniących w polerowanej kunsztownie posadzce, lecz zwolna opanowywać zaczęło szambelana uczucie pustki, opuszczenia.
 Pan Anastazy klasnął w dłonie na pokojowca.
 — Jaśnie oświecony pan wolał?!
 — Wołał — przedrzeźniał szambelan. — Służby nie pilnujecie! Na cztery wiatry rozpędzę! Baptystę do mnie! Gdzie Baptysta?!
 Pokojowiec znikł pośpiesznie. Pan Anastazy krztusił się i sapał.
 — Nieporządek, nieład! Z oka spuścić nie można! A, to ty, Baptysto!
 — Ja, panie!
 — Aha! Dobrze! Cóż, przyjeżdżało wielu! Pytało się? Co? Hę? Mówię, czy się meldowało?
 — Nie, panie, nikt!
 — Nikt? Nie może być!...
 — Z pewnością — byłem w przedsionku!
 — Głupi jesteś! — odburknął się gniewnie szambelan. — Byli niezawodnie! I odjechali z niczem, tak będzie teraz codzień! Oni chcą, a ja nie przyjmuję! Ja nie mam czasu na konsolowanie się lada wizytą! Wszystko jedno kto! Książę nie książę, marszałek czy senator, niech się zasługuje, niech