Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/337

dawalniając się pewnością pani de Vauban, bez wahania zawróciła ku miejscu, gdzie imć pan Józef Wybicki wiódł żywą rozmowę z szambelanową.
 — A... pan poseł Wybicki! Niezmiernie miło! Czy nie przeszkadzam?
 Wybicki skłonił się w milczeniu i spojrzał błagalnie na panią Walewską, ta ostatnia zrozumiała intencję spojrzenia i ozwała się.
 — Daruj, mościa księżno, imć pan poseł jest przyjacielem ojca mego, mamy tyle do powiedzenia sobie rzeczy, tak mało interesujących kogokolwiek!...
 Księżna drgnęła, lecz wykrzywiła usta do uśmiechu.
 — Ach, to bardzo ciekawe! Nie wątpisz, Marylko, że każdy szczegół, ciebie obchodzący, najserdeczniej mnie zajmuje!
 — Lecz to szczegóły mało zrozumiałe.
 — Niedobre dziecko! — odparła spokojnie księżna, zasiadając przy szambelanowej — ani wiesz, jak czuję z tobą!
 Pani Walewska nic nie odrzekła księżnie, a natomiast, zwróciwszy się do Wybickiego, rzekła z naciskiem:
 — Zresztą, panie pośle, nie mamy nic nadto do mówienia. Słowa jego są mi zbyt drogie, aby mogły mi wyjść z pamięci!
 Wybicki podniósł się ociężale.
 — Nie moja wdzięczność za te wyrazy!...
 Księżna złożyła usta do uśmiechu.
 — Mości Wybicki, gdybym waszmości nie znała, gotowabym cię wziąć za mocno sentymentalnego!
 — I może, mościa księżno, nie byłabyś daleką prawdy! Mam honor!...
 Wybicki skłonił się i odszedł na stronę.
 — Dziwak, nieznośny dziwak! — zaopinjowała księżna po oddaleniu się Wybickiego. — Co za manjery, co za pozy ministerjalne, doprawdy, że tu rozumieć nie mogę cesarza!...