Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/343

nalnych dowcipów stałego bywalca pod Blachą, gdy nagle spadł na nią grad pocałunków księżnej.
 — Drogie dziecko! Kochane dziecko! Nie uwierzysz! Patrz na moje wzruszenie!... Nie umiem zapanować! Wszystko, co ciebie dotyczy...
 — Mościa księżno?!
 — Nic, nic, moje dziecko! Potrzeba mi było w tej chwili twego uścisku! W takiej chwili...
 Rautenstrauch uśmiechnął się nieznacznie.
 — Waćpanu, panie kawalerze, wydaje się dziwnem? Ale najdystyngowańszy salon ustaje tam, gdzie się zaczyna ognisko rodzinne...
 — Mościa księżno, nie śmiałem wątpić!...
 — Nie broń się waćpan! Znam waszą manjerę! Mam łzy w oczach?! Mam!... Bo... bo... widok Marylki tępi we mnie nawet konwenans!... Pozwól, panie kawalerze!
 Rautenstrauch cofnął się dyskretnie, księżnę nowy wybuch ogarnął.
 — Widzisz, droga! Ja ciągle o tobie, tylko o tobie! Nie imaginujesz sobie, co mnie kosztowało, nie wymiarkujesz, ile mozołu, ile przeszkód!... Pokonałam, zwyciężyłam — a wszystko w imię przywiązania! Nie mam córki! Ciebie pokochałam jak córkę!... Czujesz sapkę?! Sercowa! Zacne dziecko!...
 — Pani hrabina ma zaszczyt prosić panią szambelanowę na chwilę rozmowy! — rozległ się monotonny głos kamerdynera pani de Vauban.
 Księżna pobladła.
 — Dobrze — zaraz... pani szambelanowa!...
 — Bo pani hrabina...
 — Możesz odejść!...
 — Lecz, mościa księżno, pozwól — skoro...
 — Wiem, co ci chce powiedzieć...
 — Choćby nawet!...