Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/347

a rozproszyć jej zniecierpliwienie, lecz, w miarę posuwania się wskazówki zegara, niepokój księżnej wzrastał, potęgował się.
 Wybiła dziewiąta. Księżna porwała się z kanapki.
 — Ma foi, to niemożliwe. Hrabina nie zastanawia się nad skutkami! Czas najwyższy!...
 — Zaręczam, że Vaubanka nic nie spóźni!
 — Być może... ale nareszcie i ja mam coś jeszcze do powiedzenia Marylce... Chyba jako familjantka...
 — Ileżbym dała za to, żeby być na jej miejscu!
 — Nie, dłużej czekać niepodobna! Dziewiąta! Może zapomniała o godzinie!
 — Och! Vaubanka! Vaubanka nie zapomni! — rzekła z przekonaniem Fryne.
 Jakby na potwierdzenie słów Czosnowskiej, w bocznych drzwiach ukazała się hrabina.
 Księżna podeszła śpiesznie ku przybyłej.
 — Moja najdroższa!... Dziewiąta!... Czas wielki!...
 — Stąd przecież tylko parę kroków!...
 — I cóż Marylka?... Jakże?...
 Hrabina westchnęła zlekka.
 — Uczyniłam wszystko, co w mojej mocy!
 —  ?... i?!...
 — I zdaje się, że jest dobrze! Tylko!...
 — Tylko co?! — badała natarczywie księżna.
 — Jest tak zrezygnowaną, aż jestem niespokojna.
 — Pozwól, moja najdroższa... muszę wiedzieć...
 — Poddanie się jej tak raptowne, tak nieograniczone, utwierdza mnie tylko w podejrzeniu, że sentyment jej dla Gorajskiego sięga tam, gdzie może się stać groźnym.
 — Groźnym?!
 — I bardzo! Dziś dla niego skłania się — nie wątpię, że o nim nadewszystko mówić będzie cesarzowi...