Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/350

w oko, byle rzucić mu do stóp te doniosłe wyrazy, byle nieugięte podyktować mu warunki, a potem... potem żyć życiem innych, oddychać wiewem, dokonanego dzieła, a smutek własny, ból ponieść w zaświaty.
 Panią Walewskę opanowało nerwowe drżenie. Powolność pani de Vauban drażniła ją.
 — Jedziemy!
 — W tej chwili, moja najdroższa!... Tylko jeszcze tiunikę!
 — Gotujesz się pani, jak na dworskie przyjęcie! — zauważyła opryskliwie szambelanowa.
 — Muszę — na wszelki wypadek.
 W karecie szambelanowa uspokoiła się nieco.
 Hrabina, która z całem zaparciem się dopełniała obowiązków opiekunki, jeszcze i tych ostatnich chwil chciała użyć na udzielenie swej pupilce światłych rad, lecz pani Walewska nie dała jej przyjść do słowa.
 — Pozwól mi, hrabino, zebrać myśli!
 — Właśnie sądziłam, że ci dopomogę... przedewszystkiem!...
 — Wiem, co mam czynić...
 — Moje dziecko!... Co to? Brama!... Jesteśmy w Zamku!...
 Kareta zadudniła głucho, jeszcze potoczyła się kilkanaście kroków po podwórcu zamkowym i zatrzymała się w drugiej bramie.
 Drzwiczki otworzyły się z hałasem. Pani Walewska stanęła przed słabo oświetloną sienią, przed którą rysowała się barczysta postać grenadjera.
 Szambelanowa machinalnie zawróciła ku sieni, lecz grenadjer zmierzył ją bystrem spojrzeniem i zagadnął ostro.
 — Kto? Dokąd?
 Pani Walewska zmieszała się, nie wiedząc, co odpowiedzieć, lecz równocześnie prawie strzelec nawiązał cichą rozmowę z grenadjerem.