Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/353

cerów, — toć dalipan czarodziejem jesteś, że na tem bezrybiu!...
 Kapitan przerwał mówiącemu energicznym ruchem ręki i rzekł chmurnie:
 — Poruczniku Rousseau, zaprowadzisz te damy do dyżurnego komisarza i powiesz mu, że przybywają w sprawie pana Constanta!
 Porucznik wyprostował się, dociągnął bandolet pałasza na piersiach i, skłoniwszy się damom, ruszył naprzód ku drzwiom. Kapitan zaś dodał równocześnie, zwracając się do pani de Vauban.
 — Proszę za porucznikiem!...
 — Bardzo dziękujemy! — ozwała się z godnością hrabina.
 Kapitan skrzywił się ironicznie.
 — O, niema za co!... Porucznik czeka!
 Pani de Vauban uścisnęła znacząco rękę pani Walewskiej i zapuściła się w labirynt ledwie oświeconych przejść, komnat nawpół opuszczonych, a tonących w mrokach krużganków i korytarzy.
 Rousseau prowadził szybko — już po kilku minutach zatrzymał się przed drzwiami, strzeżonemi przez grenadjerów gwardji, a chcąc snać korzystać ze światła dwóch jasno palących się lamp, zwrócił się ku hrabinie.
 — Jesteśmy na miejscu. Może pani życzy sobie wypocząć?
 — Nie, panie kawalerze! — odrzekła pospiesznie pani de Vauban, osłaniając twarz przed natarczywem spojrzeniem oficera.
 — W takim razie!... Proszę!
 Rousseau nacisnął klamkę i wprowadził damy do wielkiej, czworokątnej komnaty, w której przy małem biureczku, wpół siedział a wpół leżał na fotelu barczysty mężczyzna w zielonym fraku ze złotymi galonami.