Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/367

 Szambelanowa odsłoniła twarz.
 — Przepraszam... nie uważałam! — wyjąkała nakoniec.
 Ornano, który stał tuż przed panią Walewską, cofnął się w tył.
 — Pani daruje, byłem szalony! Wierzyłem!... Gdy mnie przekonać chciano... broniłem! Broniłem snu... Niech pani przebaczy śmiałość!
 — Nie mam nic do przebaczenia!
 Dlaczego pani miałabyś być inną?! — ciągnął półszeptem porucznik. — Dlaczego byś miała być lepszą... czy różną od swych poprzedniczek!? Takie złudy jawią się czasem niewiadomo skąd!... Z początku własnym oczom nie wierzyłem! Bałem się wierzyć, lecz teraz... już to wrażenie przeszło... zupełnie.
 Szept porucznika rozwiał się w ciszy, zalegającej komnatę. Ornano umilkł.
 Pani Walewska z trudem zaczerpnęła powietrza i spojrzała ku porucznikowi. Czapka niedźwiedzia na głowie Ornana chwiała się.
 — Ja... nie wiem... co pan chce przez to powiedzieć!?
 Porucznik targnął się.
 — Pani tu... tu... o tej porze?
 — Cóż stąd?! — odrzekła pytaniem szambelanowa, czując, że mówi coś sprzecznego z jej własnemi myślami.
 — Wie pani, dokąd te drzwi prowadzą?
 — Wszak... do gabinetu cesarskiego!
 — Do hańby! — Słyszysz pani — do hańby!... Chcesz, aby cię spotkał ten sam los, co Lacoste, de Vaudey lub Carlottę Gazzani?!
 Ornano ujął panią Walewskę za rękę.
 — Uchodź stąd, póki czas!... Uchodź!...
 — Nie mogę — jęknęła szambelanowa.
 — Roi ci się panowanie — wpływy?! Ani o tem marz!...