Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/369

 — Jestem przekonaną! Nie łudziłam się, abyś pan widział coś więcej nad pozór!...
 — Jakto?
 — A więc, panie kawalerze, zapamiętaj sobie, że względy, które mnie tu przywiodły, stoją poza granicami pańskich domysłów! Zresztą, ani pan nie masz prawa mnie pytać, ani ja odpowiadać!...
 Ornano wyprostował się.
 — Tak — tak, masz pani słuszność... nie mam prawa! Żakostwo, dzieciństwo, urojenie!... Śmieszne, dziecinne urojenie!... A jednak — zaklinam panią, błagam, odejdź stąd, wracaj! Jeszcze czas, byleś miała odrobinę woli! Zawołam Constanta!
 — Mam wyznaczoną audjencję!
 Ornano roześmiał się sucho.
 — Audjencję! Pani nazywasz to audjencją?...
 Pani Walewska podniosła głowę.
 — Nie rozumem tej ironji! Czekam na posłuchanie u cesarza Francuzów!
 — To niepodobna! Nie — sto razy nie! Otumaniono cię, zwabiono, okłamano! Panibyś tu dobrowolnie nie przyszła! Użyto podstępu!...
 — Panie kawalerze — szepnęła z napomnieniem pani Walewska, którą drżący głos porucznika lękiem zaczynał przejmować. — Panie kawalerze, słów jego wytłumaczyć sobie nie umiem! Mówisz, jakbyś wątpił o honorze!...
 — Prawda — prawda! Sam nie wiem, co mówię, lecz czemuś tu przyszła! Odpowiedz! — Rozumiem, oszukano cię, omylono twą czujność! Dlaczego milczysz pani?
 Szambelanowa ukryła twarz w dłoniach. Ornano pochylił się ku pani Walewskiej.
 — Więc nawet nie próbujesz pani usprawiedliwić się?... Więc byłożby to prawdą, że sama, dobrowolnie!...