Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/372

Bo inną byś nie mogła być!... Daruj mi śmiałe słowa!... Wybacz!...
 Pani Walewska zerwała się z miejsca.
 — Uciekajmy stąd! Uciekajmy!... Prowadź mnie pan — prowadź!
 Ornano otrząsnął się.
 — Pozwól pani... zawołam Constanta! Byleś umiała się oprzeć. Ja towarzyszyć ci nie mogę — jestem na służbie!...
 — Więc pan mnie opuszczasz?!
 — Panią opuścić! Gdybyż mi wolno było!...
 — Constant może mnie nie usłuchać! — przerwała gorączkowo szambelanowa.
 — Zaręczam pani, że ustąpi! Zamek! Na każdym kroku pełno ludzi! Zresztą gabinet ma to jedno wejście! A ja przy niem trzymam straż!...
 Porucznik, nie czekając na odpowiedź pani Walewskiej, rzucił się w kierunku drzwi, prowadzących do służbowej antykamery i ujął za klamkę, — gdy, naraz, przeciwległe drzwi gabinetu cesarskiego rozwarły się z trzaskiem na ścieżaj. Na tle snopu światła zarysowała się sylwetka Napoleona.
 — Ornano! — rozległo się gromkie zawołanie.
 Porucznik stanął ubezwładniony, wryty w ziemię.
 — Kto na służbie!?
 — Sire! — wybełkotał z trudem porucznik.
 — Więc Ornano!... Masz tu papiery! Do Mareta, natychmiast!...
 Porucznik zbliżył się automatycznie do cesarza, odebrał z rąk jego zwój papierów i ociężałym krokiem zmierzał ku drzwiom.
 Napoleon tymczasem postąpił na środek komnaty ku pani Walewskiej.
 — A... pani!? Proszę za mną...