Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/61

 — Nie dotrzymają nam! A choćby nawet, więc, cóżby nam mogli zrobić?...
 — Sama nie wiem, lecz czegoś się ich boję!...
 — Marysieńko!... Kuzynek ma słuszność!... Zestraszył nas tylko!... tylko że patrz... znów nas dopędza!... To dziwne!... Nie popełniliśmy nic takiego... Jeżeli kto, to chyba chevalier Ossoliński...
 — Ja — ja?!... Zkąd ja?!
 — Proszę się nie wypierać — napraszałeś się powozić... wpadłeś z impetem pod samą kolebkę!...
 — Waćpanna sama kazałaś pośpieszać!... Domagalski, nie żałujcie bata!...
 — Lecą jak zbiegane, jaśnie oświecony panie!
 — Umkniemy?!
 — Bogać tam!... Dyszlowe ustają!... Szmat drogi!
 Woźnica miał słuszność — konie zmęczone drogą, coraz ciężej wyrzucały kopytami, coraz obojętniej przyjmowały poświsty bata. Szleje u orczyków traciły napięcie — z pod derek, chomont i janszarów dobywały się kłęby pary.
 Równocześnie ku wielkiemu przerażeniu jadących saniami — kapitan z dragonami nadjeżdżał.
 Domagalski raz jeszcze smagnął batem — konie jeszcze zdobyły się na kilka staj wyciągniętego kłusa — i w końcu ustały zupełnie — dyszeniem i parskaniem odpowiadając na nawoływania woźnicy.
 Kapitan w okamgnieniu dogonił sanie — salutował jadących z wyszukaną galanteryą i, skinąwszy na towarzyszących mu dragonów, usunął się na sanie, miarkując chód konia swego do siwojabłkowatej czwórki.
 Wobec tak pokojowych zamiarów kapitana — Żanetka i pani Walewska nabrały odwagi.
 — Widzisz, Marysieńko, wcale dworski kawaler!... Ukłonił się nam!... A nas taki strach zdjął!...