Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/62

 — Moja droga — nie wspominaj mi nawet!... Urojenie — lecz już nie wiedziałam, co się ze mną dzieje!...
 — Hm! Jeszcze nie wiadomo! — ozwał się chmurnie Ossoliński.
 — Co? Jakto, niewiadomo?
 — Pani szambelanowa widzi, toć jedzie za nami!...
 — Cóż ztąd?... Droga dla każdego otworem!...
 — A mnie się zdaje, że on nas tylko eskortuje!...
 — Kuzynku!... Co ty mówisz!... Dokąd!...
 — Wiadoma rzecz — nie gdzie indziej — tylko na odwach!...
 — Nie może być. — Nie może być!...
 — Możemy się przekonać!... Niech Domagalski wypuści kłusem, a potem znów zwolnić i znów kłus!...
 Woźnica wykonał rozkaz.
 Pani Walewska z Żanetką i Ossolińskim śledziła zachowanie się kapitana.
 Zaledwie sanie mknąć szybciej zaczęły — kapitan z dragonami ruszył galopa, na krok sani nie odstępując.
 Sanie zwolniły — kapitan nie minął ich, lecz przeszedł w stępa.
 Domagalski parę razy powtórzył ten manewr i za każdym razem kapitan ani nie dał się pozostawić w tyle, ani też sam sani nie wyprzedził.
 Szambelanowa i Żanetka były stropione tem odkryciem, Ossoliński nadrabiał miną.
 Tymczasem w dali, ponad śniegiem zasłaną równiną, rysować się zaczęły mury Warszawy.
 Jadącym wracać zaczęła otucha — tem bardziej, że kapitan pozwolił się saniom oddalić i w większej teraz jechał odległości.
 Żanetka już śmiać się zaczęła ze swoich własnych obaw —