Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/63

lecz niespodziewanie przyszły inne — dał do nich hasło Ossoliński.
 — Późno już! — zauważył. — Pani oboźna i za miesiąc mi nie przebaczy, żem nie zdążył z noworocznemi życzeniami!...
 — Która może być? Która może być?...
 — Chyba trzecia!...
 — Ah, mój Boże — pani wojewodzina już tam pewno ze dwóch konnych za nami wysłała... szukają nas po Ujazdowie... a my z audencyi cesarskiej!...
 — Żanetko — na miły Bóg — aby mnie nie zdradź!...
 — Ja ciebie zdradzać?... A, moja droga!...
 — Bo przecież mój mąż nie wie!... Wziąłby mi za złe!...
 — Ja myślę, taki mąż! — wybuchnęła Żanetka, lecz spostrzegłszy pomięszanie szambelanowej, złagodziła pospiesznie. — Żadnemuby się to nie podobało!... Oho! Ja wiem! Prawda kuzynku?...
 — Dlaczego? Z cesarzem rozmawiać!... Phi!... Czyż to komu ujmę przynosi?...
 — Prawda — prawda! — przerwała żywo pani Walewska. — Tylko zawsze dałoby to powód do... Zróbcie to dla mnie!... Ani słowa nikomu!... Powiemy... powiemy...
 — Że nam koło spadło! — pomogła Żanetka.
 — Wybornie, że koło spadło — podchwycił Ossoliński — i musieliśmy szukać kuźni!... Domagalski słyszycie?... Jakby się was pytano, powiecie, że koło nam spadło.
 — Uważam, jaśnie oświecony panie... tylko że jedziemy saniami!...
 — Ach, prawda!...
 — Co robić?
 — Więc popsuła nam się płoza — dość, że nie mogliśmy jechać!... Oj — żeby pani wojewodzina wiedziała... żeby wiedziała!...