Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/64

 — Tylko, moja Żanetko — upominała szambelanowa — pamiętaj, do nikogo ani o spotkaniu, ani o naszej wycieczce... pary z ust!
 — Do nikogo?! — powtórzyła z żalem Radziłłówna.
 — Bo pochwycą — bajka z tego urość gotowa... a wiesz sama — nie dalej jak wczoraj... sama mi powiadałaś, a raczej waćpan, panie kawalerze!...
 — Nie chciałem urazić!... Imć panna Żanetka...
 — Marysieńko — zaklinam ci się, nam powiedziano — nawet mi przez myśl nie przyszło, że ta historya z Walewskim!... No daj, niech cię uściskam!... Słóweczka nie pisnę do nikogosieńko... tylko madame Luize... powiem może coś, ale tak, że się nie domyśli...
 — Żanetko, jeżeli mi dobrze życzysz!...
 — Ale nie znasz madame Luizy — ona do sekretów jest bardzo!... Pani kasztelanowa nie ma przed nią tajemnic!... Madame tylko mnie jednej czasem coś powtórzy — zresztą nikomu na świecie!...
 — Uczyń to dla mnie, Żanetko! Coby powiedzieli!... Na mnieby spadła cała wina!... Księżna Jabłonowska nigdyby mi nie darowała!...
 — No, przecież z cesarzem rozmawiałaś!...
 — Nic to, nic! Spaliłabym się ze wstydu — mogłoby to dojść wreszcie do zamku... Nie wiem sama!... Przyrzeknij mi!...
 — Kiedy tego chcesz tak bardzo! — odrzekła melancholijnie Żanetka.
 — I pan, panie kawalerze! — nalegała pani Walewska.
 — Ja!? Oczywiście! Parol na sekret!
 — Do nikogo!...
 — Parol przecież! — odrzekł dumnie Ossoliński, skubiąc z fantazyą puszek pod nosem.
 Sanie dotarły do mostu — okazały przepustkę i z trudem