Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/70

 — Mówią, że starostw nie będzie wcale!...
 Pan Anastazy szeroko oczy otworzył.
 — Bajesz acan — jakto, nie będzie starostw?!...
 — Mają pruski porządek utrzymać; dochody i dobra wziąć na grosz publiczny...
 Śliczny ład — niema co mówić!... Więc dobrze powiedziałem — lepiej na wieś wracać i zaszyć się w swoim kącie, niż tu się kręcić między tymi personatami — ale pewno pani Ksawerowa radaby się zabawić... radaby...
 — Wiadomo jegomości panu szambelanowi — trzyma nas małżeństwo pana Kazimierza!... Księżna wojewodzina dosyć łaskawa — panna trzpiot jeszcze wielki, ale przy panu Kazimierzu nabierze statku... nawet niewątpliwie nie byłoby przeszkód — gdyby nie Ossolińscy... Pani oboźna z panią kasztelanową zabiegają około pani Dominikowej... ale zdaje się, jesteśmy dobrze „plasowani“... Dużą nadzieję pokładamy w jejmości pani szambelanowej, która jest w zażyłości podobno wielkiej z panną... miały nawet dziś jakąś promenadę odbyć...
 — A no pojechała... z umysłu zostaliśmy dzień dłużej!
 — Bardzo obligowany! Tylko obecność Ossolińskiego może bruździć!
 — Nie rozumiem!
 — Właśnie wypadkowo... nasz strzelec widział jejmość panią szambelanowę, jak wyjeżdżała od Dominikowej z Żanetką i Ossolińskim!... Zastanawia mnie, że księżna zezwoliła!
 Szambelan wydął usta.
 — A cóż tu było do zezwolenia? Jest szambelanowa, to dosyć!...
 Pan Ksawery zmieszał się surową odpowiedzią ojca i zwrócił rozmowę na ostatnie wypadki, lecz spotkał się znów z tak oschłemi odpowiedziami, że wstał i zaczął się żegnać,