Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/82

jakiś tam Dąbrowski!... Talleyrand bardzo układny... Powiedziałem mu moje opinie — niech wiedzą — wojna wojną — lecz z rodzinami zadzierać nie można!... ani senatorskich krzeseł obsadzać gminem!...
 Pani Walewska patrzyła tak dziwnym wzrokiem na szambelana, że aż go to poruszyło.
 — Cóż mi się tak przyglądasz?
 — Nic — tylko nie wiem o czem mówisz!
 — Powiedziałem — był Talleyrand!
 — Minister cesarza?
 — Więc nie taki personat, aby mu progi Kolonny Walewskiego były za nizkie!...
 — Czegoż chciał?
 — Dowiedział się, że jestem jeszcze w Warszawie i przyjechał z życzeniami noworocznemi... juści nie z własnego afektu — poprostu chciał się zapewnić, czy przyjmę „inwitacyę“ na zamek... Właściwie trudno było odmówić! Uważasz, cesarz pragnie mieć przy sobie kogoś więcej nad pana Gutakowskiego, czy Wojczyńskiego!... Co robić — trzeba będzie ofiarę uczynić!... Domagalski ruszy na noc do Walewic — należy ściągnąć kilkoro ze służby, zwieść nieco sprzętów... a i tu należy niejedno zmienić!... Może wypadnie kogo przyjąć — niezawodnie trzeba będzie... Acani musisz pomyśleć o stroju... Trudno — nie po sercu mi taka fatyga — lecz coś przecie dla ojczyzny należy poświęcić. Zachód nie lada, a wymówić się nie podobna — mieliby powiadać potem, że umyłem ręce, że się odstrychnąłem, że samolubem jestem!?
 Pani Walewska tem przemówieniem męża jeszcze bardziej była zdumioną, niż w pierwszej chwili.
 — Więc cóż zamyślasz czynić?
 Szambelan zakrztusił się i szarpnął niecierpliwie swą gwiazdą orderową.
 — Jakże sobie imaginujesz? Szabelkę przypaszę i na wo-