Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/103

 — Głupiś! Damy sobie radę!
 Chłop zaparł się, aby ujść z uchwytu Łączyńskiego, lecz było zapóźno. Sześciu ludzi otoczyło go, sześciu innych dopadło pułkownika.
 — Wy skąd, dokąd! — zaczął badać po francusku niecierpliwie jeden z cieniów.
 — Pułkownik sztabu jego cesarskiej mości!
 — Co — jak?!
 — Prowadźcie mnie do dowódzcy oddziału! Wszak żandarmerja polowa?!
 — Tak! Ale bo pan pułkownik daruje! Noc! Eskortować musimy!
 — Tego właśnie chcę! Ale i proszę, abyście mego towarzysza mieli na oku, bo gotów umknąć.
 Prowadzący patrol na to niespodziewane zakończenie wzruszył ramionami.
 — Ani tamten, ani ten! Bez hasła na kordonie nie ma oficera, choćby pan był marszałkiem, pójdziesz pod konwojem, jak i tamten! Proszę z konia!
 Łączyński bez namysłu zsiadł z konia i stanął obok chłopa między żołnierzami.
 Ruszono natychmiast. W drodze chłop szedł z głową zwieszoną ponuro. Łączyńskiemu żal go się zrobiło.
 — Cóżeś tak skwaśniał!?
 — Będą dławili!
 — Powiedziałem ci, że moja głowa!
 — Naśwargotaliście nie wiedzieć co i prowadzą!
 — Nic! Mów tylko, żeś u mnie na służbie!
 — Przecież Francuzy i same Napartowe! O, jak się im harcapy bimbają po kołnierzach.
 — Zobaczysz — jeszcze mi się pokłonią!
 — Cie! — bąknął niedowierzająco chłop. — Łatwo wam powiadać, a jak przy mnie te papiery znajdą, będzie dosyć!