Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/108

 — No, cóż stary?! Widzicie, nie zjedli was Francuzi!
 — Jeszcze nie!
 — I nie zjedzą! Tybyś chciał stąd czemprędzej umykać!?
 — Czy dadzą!
 — Myślisz! Masz tu przepustkę! Możesz ruszać zaraz i dokąd chcesz! Pokażesz jeno tę kartkę, słowa ci nie powiedzą! A tu... drugi talar na drogę.
 Chłop poczerwieniał.
 — Bóg zapłać! Musi wasan tęgi sposób mieć na tych psiawiarów!
 — Żadnego! O jednem tylko pamiętaj, żeś prowadził oficera francuskiego i swojaka! Zastanów się! Mógłbym zrobić użytek z tego, coś mi powiedział, nie czynię tego, bo widzę, żeś w błędzie tylko.
 Chłop pobladł i jął ku drzwiom zezować.
 — Krzywda cię spotkała, lecz cóż, wojna! Ruszaj z Bogiem!
 Chłop na to zakończenie mruknął coś pod nosem i wysunął się z komnaty.
 Łączyński zabrał się do porządkowania swej odzieży, mycia się, dla przystojniejszego wystąpienia na śniadaniu u generała.
 Wyczyścił więc starannie swój porucznikowski jeszcze mundur, krzyż legji umocował, buty wychędożył, rzemienie wygładził, głownię pałasza do lustru doprowadził, zaczem przejrzawszy się w zwierciadle, uśmiechnął się z zadowoleniem. Takim się już dawno nie widział, conajmniej od czasu, gdy z generałem Kniaziewiczem sztandary do Paryża odwoził.
 Pułkownik, napatrzywszy się samemu sobie, zabrał się do śpiesznego pakowania żołnierskiej chudoby, aby nie dać jej oglądać adjutantowi, który pewnie zgorszyłby się, oba-