Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/113

 — Rad jestem poznać!
 — Uważałem sobie za obowiązek prosić o zaszczyt przedstawienia! — odrzekł po polsku Szymanowski. — Tyle razy słyszałem nazwisko pana pułkownika...
 Łączyński spojrzał ze zdumieniem na jasną, szczerą twarz Szymanowskiego.
 — Doprawdy! Toć chyba musimy mieć wspólnych znajomych!
 — Nie o tem myślę, panie pułkowniku!
 — Inaczej brać tego nie mogę! — odrzekł oschle Łączyński i w dalszym ciągu zwrócił przedmiot rozmowy na służbę adjutancką Szymanowskiego i Romeufa i na ostatnie wypadki.
 Szymanowski i Romeuf z całą gotowością i pewnością siebie podjęli temat, imponując pułkownikowi znawstwem położenia, prostując delikatnie jego błędne domysły, a racząc mnóstwem nowin aż do ostatniej potyczki pod Zecherem. A nadto, używając zawsze wyrażeń tak śmiałych, tak gęsto i bezceremonjalnie sadząc nazwiskami marszałków i generałów, że aż to pułkownika niemile dotknęło.
 — Więc jego ekscelencja, dowódca trzeciego korpusu bawi jeszcze w Warszawie?
 — Ba, ba! — odparł ze śmiechem Romeuf. Żeby to! Mamy go pod bokiem, w Allensteinie! I w dodatku nie w humorze, bo prawdziwa madame Davoust zapowiedziała nam swój przyjazd!
 — Jakto, prawdziwa!
 — Boć mamy dwie marszałkowe! — objaśnił Romeuf. — Jedną, małżonkę od wielkich recepcyj, damę dworu, tęskniącą stale w Paryżu, a drugą, najmilszą w świecie osóbkę, znakomicie znoszącą namiotowe życie...
 — Śmiałe pan czynisz zestawienie!
 — Ależ, panie pułkowniku, właśnie kolega Romeuf bar-