Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/125

 — Nie o pomoc proszę, lecz o pozwolenie przeczekania tutaj do rana!
 — Tu?! W kancelarji! Ani mowy!
 — Więc musi być tutaj izba ordynansowa!?
 — Jest, ale nie dla pana!
 — Wszystko jedno! — odrzekł z determinacją Łączyński, rozumiejąc, że go się chcą pozbyć. — Zostanę!
 Oficer zamienił z kolegami znaczące spojrzenie.
 — Uważam to za niemożliwe!
 — A ja za nieuniknioną, przykrą konieczność!
 — Panie pułkowniku, nie zechcesz chyba gwałcić przepisów!
 — Ani zmarznąć na dworze!
 — Zniewolisz nas do złożenia raportu!
 — Jak się panu podoba!... Zostaję! Do pioruna, wezwano mnie do sztabu cesarskiego nie dlatego, bym się pod płotem z maruderami poniewierał, by mnie lada szyldwach groził aresztowaniem!
 — Lecz jest na to biuro kwatermistrzowskie!
 — Jutro się do niego zgłoszę!
 Oficer podniósł się, odsunął niecierpliwie krzesło i spojrzał groźnie ku Łączyńskiemu.
 — Panie pułkowniku! Mam honor wezwać pana do opuszczenia naszego biura!
 Łączyńskim przekora wstrząsnęła.
 — Bardzo żałuję, lecz stąd się nie mogę ruszyć!
 — Narażasz się pan na najprzykrzejsze skutki!
 — Niech i tak będzie!
 Oficer ze złością osunął się na krzesło, porwał za arkusz papieru.
 — Piszę do komendanta warty!
 — To już pańska rzecz!