Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/137

 — Zimno — mróz! Kraj biedny! Co?!
 — Wyniszczony wojną, sire!
 — Bezładem, próżniactwem, niedołęstwem! A tobie zdaje się inaczej?!
 Łączyński znów stropił się.
 — Mów! Czemu nie mówisz?!
 — Najjaśniejszy panie! — zaczął zdławionym głosem pułkownik, lecz zanim ponownie zaczerpnąć zdołał powietrza, do komnaty wpadł jak wichura generał Dorsenne.
 Cesarz na widok wzburzonej twarzy generała poruszył się niecierpliwie i rzucił przez zęby.
 — Czego?!
 — Sire! Gwardja wypowiedziała posłuszeństwo!
 — Co?!
 — Tak, sire! Bunt! Stanęła pod bronią, nie słucha rozkazów!
 Cesarz roześmiał się sucho.
 — Dorsenne, oszalałeś!
 Generał dźwignął rozpaczliwie ramionami i rzekł z wybuchem.
 — Bodajbym oszalał raczej, zanim tu przybył z tą wieścią!...
 — Powiadaj — cóż?
 — Od bitwy iławskiej były szemrania! Zbierało się, czyniliśmy wszystko, co było w naszej mocy! Dziś rano zażądano chleba!...
 Dorsenne odetchnął ciężko i głos zniżył.
 — Zaalarmowałem wszystkich oficerów, złożyłem raport Marszałkowi Berthiér, marszałek ruszył natychmiast! Przemówił! Zaklinaliśmy wszyscy!... Błagaliśmy! Groziliśmy zdziesiątkowaniem! Napróżno! Grenadjerzy piesi dali hasło do wystąpienia... Ani na włos żądań cofnąć nie chcą!
 — Jakich żądań?