Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/138

 — Domagają się albo marszu powrotnego do Francji... albo...
 — Albo?!
 — Albo chleba!
 — I wy cóż na to?!
 Dorsenne strzepnął rękoma.
 — Sire, oddziały furażerów powróciły dziś z próżnemi rękoma!
 — I czegóż tak późno przychodzisz?
 — Najjaśniejszy panie, pragnęliśmy ukryć przed tobą krnąbrność, pragnęliśmy ocalić w twoich oczach honor gwardji! Boć to gwardja, sire!
 Dorsenne umilkł. Przez chwilę słychać było w komnacie tylko ciężki oddech generała i głuchy charkot, rozsadzający mu piersi. Łączyński stał, jak wryty, ledwie mózgiem ogarniając grozę hiobowej wieści.
 — Możesz odejść, Dorsenne! — rzekł nagle Napoleon głosem nie zdradzającym żadnego wzruszenia.
 Generał podniósł ku cesarzowi krwią nabiegłe oczy, uszom własnym nie wierząc.
 — Zaraz do was przyjadę — dodał Bonaparte.
 Dorsenne zatoczył się, zadzwonił ostrogami w niezgrabnym ukłonie i ze ślepem posłuszeństwem, które zdało się każdym jego ruchem kierować, wyszedł z komnaty.
 Cesarz spoglądał przez chwilę ku drzwiom, które się za generałem zamknęły, zaczem spojrzał ku stolikowi, na którym leżała szpada i kapelusz stosowany, i rzekł spokojnie do Łączyńskiego.
 — Podaj mi szpadę!
 Pułkownik pospieszył spełnić rozkaz.
 — Kapelusz! Rękawiczki! — rozkazywał dalej Napoleon.
 Cesarz zasunął szpadę, nacisnął kapelusz i jął wdziewać rękawiczki.