Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/141

jące słowa, mówiące o Lodi, Abukir, Austerlitz, Arcôl! Szalone poczucie krzywdy, tęsknota za ojczyzną, brak porywającego celu dla dalszego wojowania, a w ostatku nędza — targnęła karnością i uniosła ją na spienionym nurcie.
 — Dosyć wojny! Do Francji chcemy! Do Francji! — huczały gwardje.
 — Żołnierze! Jakże bez wawrzynu wracać będziecie?! — napominał w gromadce strzelców konnych młody kapitan.
 — Wolimy je znaleźć w gorącej zupie! — odparł śmiało stary wachmistrz.
 — Wiwat!... Do zupy z wawrzynami! Prowadźcie nas do Francji! — huknęli strzelcy.
 — Sami pójdziemy! — warknęli z boku grenadjerzy piesi.
 — Pojedziemy! — poprawili grenadjerzy konni.
 — Albo niech da „kleba“! — wrzasnął jakiś bas w dragońskim kasku.
 — Kleba! — Kleba! — zagrzmiały gwardje, podchwytując z zapałem znany im wyraz.
 — Cała dywizja ruszyła na furaże! — tłumaczył inny oficer strzelcom pieszym.
 — Cicho tam! Patrzcie go! Sztabowczyk! Lala najedzona! Precz!
 Oficer ustąpił pospiesznie!
 — Wracamy i koniec!
 — Niech żyje Francja! Niech żyje „kleba“!
 — Wiwat!
 Płomień buntu z sekundy na sekundę rósł. Już pułki zmieszały się z sobą, już bermyca bratała się z kaskiem, kask z czapą, czapa próbowała znajomości z zawojem mameluka, już ponad mrowie żołnierzy wychylać się zaczęły marsowe oblicza co tęższych, a pewniejszych siebie.
 — Vraincourt niech mówi! — wołali grenadjerzy. — Hej! Posłuchajcie Vraincourta!