Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/142

 — Czarny Michał niech radzi! Gdzie Czarny Michał?! — dowodzili dragoni.
 Zdemoralizowane szeregi już szukały sobie właściwych dowódzców. Ostatni oficerowie znikli, uchodzili, rozumiejąc, że tu już nie słowa, lecz armaty i krwawa dziesięcina ofiar są potrzebne.
 Lada oka mgnienie, a gwardja miała przejść od protestu, od pogróżek do czynów, lada chwila miała się narodzić wywrotowa myśl, inicjatywa drogi do buntu, gdy naraz tłum zakołysał się nerwowo.
 — Mały kapral jedzie! — ozwały się liczne głosy.
 — Niech jedzie — i jemu powiemy!
 — Niech wie — kusajda!
 — Dosyć hecy!
 — Na księżycby chciał wleźć!
 — Kurdupel!
 — Jak to śmiga!
 — Będzie o ambicji gadał!
 — Stare bajdy! Niech da najpierw „kleba“.
 — Trzymać się ostro!
 — Nie ugryzie — smyk!
 — Ciekawe, co powie?!
 — Zakrzyczeć go!
 — Poco! Może się wygadać ostatni raz!
 — Hej tam! Macie go!
 Zaledwie wszyscy żołnierze zdołali dojrzeć nadjeżdżającego cesarza, ten w pełnym galopie wpadł między zbuntowany tłum, mając za sobą ledwie jednego Łączyńskiego.
 Gwardje umilkły raptownie.
 Bonaparte osadził konia, powiódł okiem dookoła i zawołał gromko.
 — Cóż wy tu, smarkacze, za grymasy stroicie?