Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/144

 — Nie gadaj, bo mnie tu!...
 — Pyskowaliśmy!
 — Tfy! Jakby można było bez niego!
 — Trzeba do audytora!
 — Niech zaraz rozstrzelają!
 — Muszą!
 — Idźmy!
 — Michał — jak on to powiedział?!
 — „Cóż, wy smarkacze“?
 — A myśmy chcieli do Francji, jakby można bez niego!
 — Łby takie dwa zakute!
 — Nikczemne!
 — Vraincourt!
 — Hę?
 — Myślę, że tego rozstrzelania za to szelmostwo będzie mało!
 — Pewnie — powinniśmy dyndać!
 — I to bez sądu!
 — Trzeba się rzetelnie oskarżyć!
 Bunt był skończony.
 Cesarz wracał do kwatery spokojny, zadumany — nie zważając na pełne entuzjastycznego zdumienia twarze świty. Za cesarzem jechał Łączyński, jechał wpatrzony w siwy płaszcz cesarski, nic krom niego dokoła siebie nie widząc.
 Przed samą główną kwaterą Napoleon obrócił się nieznacznie i skinął pułkownikowi. Łączyński wysunął się z koniem
 — Jestem bardzo kontent z pana. Jestem podwójnie kontent, bo przekonałem się, żeś naprawdę wart był awansu!
 — Sire!
 — Będziesz meldował się i na popołudniowych przyjęciach! Albo nie! Będziesz z de Ségurem!
 Łączyński nie zdążył podziękować za te łaskawe słowa,