Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/147

często! Będę rad niezmiernie, jeżeli pan mi pozwoli usłużyć mu czemkolwiek!
 — Dobroć...
 — Nie mów tak do mnie, pułkowniku! Jestem przyjacielem Wybickiego, musisz go pan znać!
 — Widywałem go dawniej w legji, lecz dzieliła nas taka przepaść nierównego stanowiska...
 — Rozumiem, ale przepaście takie czasem nikną!... Jadę dziś do Warszawy. Mam nadzieję spotkania się z panem wkrótce! Ale może pan ma co do Warszawy?! Może listy?!
 — Nie śmiałbym!
 Bassano uśmiechnął się dobrodusznie.
 — Cóż znowu, pułkowniku, toć mamy obowiązek dopomagania sobie! Uczynisz mi prawdziwą przyjemność, dając mi jakoweś zlecenie! A nie lekceważ ofiary, boć to kawał drogi i trudności wielkie!
 — Mości książę, doprawdy, gdybym nie nadużył...
 — Dalej, dalej, pułkowniku! Bez ceremonji! Wszystko, co zażądasz!
 — Mości książę, mam siostrę, która bodaj że bawi w Warszawie! Więc chciałbym list do niej przesłać!
 — Pan ma dwie siostry? — poprawił Bassano.
 — Tak, mości książę, lecz chcę do starszej, do zamężnej...
 — Do pani Walewskiej?
 — Książę ją zna?!
 — A, mój pułkowniku, jakżebym jej nie miał znać! Czy byłoby to możliwem?
 — Gdybym zatem ważył się prosić o przesłanie listu...
 Bassano spojrzał ze zdumieniem na Łączyńskiego.
 — Listu do Warszawy, do pani Walewskiej! Do Warszawy?
 — Tak mości książę, ale gdyby to miało trudzić...