Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/150

 — Pan pułkownik może to z łatwością uczynić!
 — Jak!? Powiedz.
 — Jutro, przy spotkaniu z marszałkiem Berthiér, kiedy nawiąże z panem rozmowę, powiedz mu o mnie dwa słowa!
 — Gdzież go spotkam!?
 — W poczekalni cesarskiej! Berthiér sam pana zagadnie! Musi zagadnąć!
 — Owszem! Moja ręka, powiem, lecz za skutek odpowiedzialności nie biorę!
 — Jestem pewny powodzenia i zgóry dziękuję! Jak największą wdzięczność żywię dla pana pułkownika. Oto i jego kwatera! Mam zaszczyt pożegnać...
 Łączyński zafrasował się nagle.
 — Panie kapitanie, czy mogę pana prosić o chwilkę rozmowy u mnie?
 — Z całą gotowością.
 Pułkownik wprowadził kapitana do swojej kwatery, i tam, usadowiwszy się z nim przy kominku i poczęstowawszy fajką, pozwolił panu Flahaut wygadać najpierw wszystkie zasłyszane plotki obozowe, zaczem ozwał się raptownie.
 — A teraz przysługa za przysługę!
 — Zawsze na pańskie rozkazy!
 — Jesteś pan człowiekiem honoru! Zapomnij o różnicy stopnia i bądź mi pan towarzyszem, przyjacielem!
 — Pułkowniku, — dzień dzisiejszy...
 — I powiedz mi otwarcie, co ja znaczę tu właściwie?!
 — Bardzo wiele! — przyznał pospiesznie Flahaut.
 — Nic mi to nie mówi! Będę szczerym! Cztery dni temu byłem porucznikiem, który daremnie śnił o szlufach kapitańskich, dla którego pan stanowiłeś nie tylko władzę, ale i autorytet; byłem porucznikiem, który w rezultacie nic nadzwyczajnego nie zdziałał, żadnych zasług nie położył...