Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/160

nie opuścisz, a tu aż sobie faworów jakichś przywędrowałeś szukać?
 — Jako żywo, paniczu, z tymi Francuzami ledwie, strzymam!
 — Czegóż tu siedzisz?
 — No — mam paniusię ostawić samą?
 Łączyński porwał się na równe nogi.
 — Gdzie jest panienka?
 — Gdzieżby, przecież tutaj!
 — Tu — tu! Maryśka?! Szambelanowa! Pani Walewska!? — nacierał ze wzrastającym podziwem pułkownik.
 — To się wie! Drugiej takiej na świecie niema! O, widzi panicz, naprzeciwko te trzy okienka na piętrze — to nasze!
 — Te okna!? Tam przecież cesarz!!
 Domagalski wzruszył ramionami.
 — Niewielka obrada!
 Łączyńskiemu wydało się, że ma przed sobą szaleńca, lecz, spojrzawszy na spokojną, dobrotliwie uśmiechniętą twarz sługi, na jego filuternie zmrużone oczy, zasępił się lekko.
 — Nie pleć, stary, głupstw, bo mnie jeno z cierpliwości wyprowadzasz!
 — Paniczu złocisty, a czy to ja cygan jestem?
 — Odpowiadaj na pytania! — przerwał ostro pułkownik. — Gdzie jest moja siostra?
 — A no tutaj — w Ostródzie!
 — Kiedy przyjechała!
 — Jutro będzie drugi tydzień!
 — Gdzie mieszka?
 Stary wskazał ku oknu, wychodzącemu na ulicę.
 — Bliziuteńko — na pięterku, co widać!
 Pułkownik nacisnął kapelusz na głowę.