Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/167

 — Ale to najlichszy! Doprawdy...
 Pani Walewska podeszła do Napoleona i położyła mu paluszek swój na ustach.
 — Tu niema cesarza, tu ja rozkazuję!
 Bonaparte przycisnął z uczuciem paluszek do ust.
 — Zawsze — zawsze! Tylko mojej pani ten kolor nie przypada do smaku, sama mówiłaś!
 — Lecz Żanetka Radziwiłłówna lubi go niezawodnie!
 — A co będzie z resztą? Tak się cieszyłem, że niespodziankę ci sprawię!
 — Bądźmy rozważni! Nie godzi się zapominać o cesarzowej. Ona wszak niema zadość chwil jasnych w życiu!
 Bonaparte nachmurzył się.
 — Sama doprowadziła, sama starała się zasłużyć!
 — Lecz sam powiedziałeś, że szanujesz w niej cesarzowę i cenisz przyjaciółkę!
 — Prawda stokroć prawda! Masz słuszność! Jesteś dobra, bezgranicznie dobra, a bezinteresowna w każdem tchnieniu!
 — O, za pozwoleniem! Właśnie dziś mam sprawę!...
 — Mówże, sto, tysiąc spraw! O cóż idzie?
 — Żebyś mi wyrobił audjencję u cesarza!...
 Napoleon roześmiał się serdecznie, a strojąc głos do komicznej powagi, odrzekł.
 — Masz ją w tej chwili!
 Pani Walewska jęła wykonywać z żartobliwą przesadą trzy ukłony dworskie.
 — Sire!
 — Madame? Bardzo rad jestem widzieć!
 — Łaskawość twoja sire!
 — Proszę, mów pani!
 Pani Walewska z etykietalnego ukłonu przybrała zalotnie figlarną pozę. Szyjkę ku przodowi wyciągnęła, jedną rączką