Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/168

zebrała fałdy szlafroczka, a drugą dotknęła swej zaróżowionej lekko twarzyczki.
 — Tu, sire!
 Napoleon z rozradowaniem podsunął się do szambelanowej.
 — Proszę pocałować! Prędzej!
 Cesarz spełnił rozkaz. Pani Walewska nastroiła minkę.
 — Ach! Przecież mówiłam, że tu! W tę muszkę! Nie w tę — około noska!
 Bonapartemu rumieńce radości na twarz trysnęły.
 — Moja, stokroć moja! — szeptał ze szczęsnem wzruszeniem, obsypując szambelanowę pocałunkami.
 — Najjaśniejszy panie, zawadziłeś legją o koronki! Patrz, rozdarłeś! Za karę będziesz musiał dziś cały wieczór zwijać ze mną włóczki!
 — Zgoda, wszystko co każesz, niema rzeczy, której bym tobie mógł odmówić!
 Pani Walewska spoważniała.
 — Powtarzasz mi to tyle razy, a zapomniałeś, że tobie mówić tego nie wolno!
 — Jesteś w błędzie! Nie masz twego pragnienia, któreby zarówno i mojem nie było! Marjo, przysięgam ci, jeżeli wątpiłem wczoraj, dziś wierzę, wierzę, iż nigdy nie będziesz żałowała ufności pokładanej we mnie!
 — Najjaśniejszy panie, byłożby więc prawdą?...
 Napoleon zamknął pocałunkiem usta pani Walewskiej.
 — Nie pytaj o nic, nie dociekaj! Wierz!
 — Wierzę ci z całej duszy, bo ty musisz być takim, musisz być Napoleonem!
 — A z łatwością mi to przyjdzie, bo teraz dopiero jestem pewnym, że moja gwiazdka niebieskooka całą pełnią zajaśnieje!
 Pani Walewska pochyliła główkę na ramieniu cesarza.