Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/17

nierz fraka wywinął nieforemnie, dzięki krwawej wstędze, zawieszonej niedbale na szyi.
 Na widok księżnej, szambelan zatrzymał się, i podając jej rulony papieru, rzekł gorączkowo:
 — Masz, czytaj, zobacz, przekonaj się!
 Księżna rozwinęła papiery. Pan Anastazy nie dał jej atoli się rozczytać, podniósł się na palcach i dodał, muskając wielką czerwoną wstęgę, która teraz dopiero rozpostarła się w całej swej szerokości.
 — Patrz! Widzisz!... Legja!... Wielkiego oficera! Co? Wybicki uschnie!... Myślisz! Małachowskiego żółć zaleje!
 Księżna, wobec tej widocznej zmiany usposobienia, odrazu odwróciła taktykę.
 — Ach, mon cher! Z całego serca ci winszuję! Wielka wstęga — nie uwierzysz, jaką mnie to dumą i radością napełnia!
 — Myślisz, że to wszystko! Zobacz, instrument na szambelaństwo, donacji pół miljona, uwolnienie od rekruta i kwaterunku na lat dziesięć!...
 — Słusznie ci się należało!...
 — I ten... dopiero początek! Chcą mnie gwałtem zjednać! Ale wstęga! Co!
 — Wspaniała!
 — Odbija?! Hę?!... Dobrze odbija!
 — Miałam przeczucie! A tyś się wzdragał! Byłam przekonana, że dwór ma najlepsze zamiary! Pozwól sobie raz jeszcze powinszować! Cieszę się niezmiernie! Gdybyś potrzebował jakich wiadomości, przyślij do mnie...
 — Odjeżdżasz?
 — Muszę do Vaubanki!...
 Szambelan spochmurniał nagle.
 — Zobaczysz się z nią?...
 — Po to jadę, chcę jej zwiastować nowinę... uraduje się