Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/174

 Szambelanowa roześmiała się nerwowo, Łączyński poruszył się niespokojnie, w oczach zabłysły mu ognie.
 Pani Walewska stłumiła śmiech i jęła mówić ze spazmatycznym pośpiechem.
 — Znam się niezawodnie! Warszawa o niczem innem nie mówi!... Idzie ci ten uniform! Te kwiaty złote — bo to wygląda jak girlanda z kwiatów, oznaczają sztab cesarski! Nie uwierzysz, jak się cieszę z tego! Boże, czym mogła marzyć, że zobaczę cię w pułkownikowskich epoletach! Dumna jestem z ciebie! On mi nic nie mówił, że jesteś! Może nie wiedział! Zobaczysz, jak cię przyjmie! Będziesz śniadał z nami! Ty, twoja Maryśka i cesarz! Życie czasem prześciga bajkę! Nieprawdaż?! Widzisz, nie postrzegłam! Masz krzyż legji!... Oficerski krzyż! Odznaczyłeś się?...
 Łączyński pobladł, odtrącił, brutalnie siostrę i porwał się na równe nogi.
 — Słuchaj no, ty, obozowa damo! Oddasz to cacko swemu gachowi! Bierz je... i te epolety także! Zarobiłaś na nie, więc je noś sama!
 Pułkownik zerwał z siebie krzyż i epolety i rzucił siostrze w twarz.
 Szambelanowa załamała ręce.
 — Pawle, na Boga!
 — Oddasz mu i powiesz, żeby je sobie zachował dla brata innej kochanki, bo ty, nie masz brata!
 — Jezu!!...
 — Milcz! Nie kalaj imienia, ty, gamratko!
 Pani Walewska pod ciężarem obelgi ku ziemi się pochyliła.
 — Więc i ty przeciwko mnie — więc nikogo na świecie, ktoby wysłuchać chciał... ktoby... zrozumiał, że niczego dla siebie nie pragnę!
 Łączyński wybuchnął suchym, szyderczym śmiechem.